एक सुरेख कविता...
जगणं
येईल *चाळीशी
येईल *पन्नाशी
करायची नाही
कुणीच *चिंता,*
प्रत्येक दिवस
मजेत जगायचा
वाढवायचा नाही
अपेक्षांचा *गुंता.*
वय झालं
म्हातारपण आलं,
उगाच *कोकलत*
बसायचं नाही.
विनाकारण *बाम* लावून,
चादरीत *तोंड* खुपसायचं नाही.
तुम्हीच सांगा
छंद जोपासायला,
वयाचा संबंध* असतो कां ?
रिकामटेकडं *घरात*
बसून
माणूस *आनंदी*
दिसतो कां ?
पोटा-पाण्यासाठी
*पोरं-सुना*
*घर* सोडून जाणारच,
प्रत्येकाच्या
आयुष्या* मध्ये
असे *रितेपण*
येणारच.
*करमत* नाही
*करमत* नाही
सारखे-सारखे
*म्हणायचे* नाही,
*आवडत्या कामात*
*दिवस घालवायचा*
उगाचच *कुढत*
बसायचं नाही.
घरातल्या *घरात*
वा *बागेत*
*हिंडाय-फिरायला*
जायचं,
वय जरी *वाढलं*
असलं तरी
मनपसंत *गाणं*
मनमोकळं गायचं.
*गुडघे* गेले,
*कंबर* गेली
नेहमी नेहमी
*कण्हायचं* नाही,
आता आपलं
काय राहिलं?
हे फालतू वाक्य कधीच *म्हणायचं* नाही.
पिढी दर पिढी *चालीरीतीत*
थोडे फार *बदल* होणारच,
पोरं-पोरी त्यांच्या *संसारात*
कळत नकळत *गुंतणारच.*
तू-तू, मै-मै, जास्त *अपेक्षा*
कुणाकडूनही *करायची* नाही,
मस्तपैकी *जगायचं* सोडून
रोज थोडं थोडं *मरायचं* नाही.
स्वत:च स्वत:ला *समजवायचं* असतं
पुढे पुढे *चालत*
*राहायचं असतं,*
वास्तू *तथास्तू*
*म्हणत असते*
हे उमजून निरामय *जगायचं* असतं.
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें