सत्य घटना
मदत करणाऱ्या व्यक्तीचे नाव वाचून आश्चर्यचकित व्हाल!
अहमदाबादच्या व्यापारधंद्याच्या भागातील स्टेट बँकेत श्री. अरूण त्रिवेदी कार्यरत होते. बँकेत साडेदहानंतर व्यापाऱ्यांचे मुनीम भरणा करण्यासाठी येत. रोजचे येणे असल्याने एकमेकांना ओळखत होते. रामशंकर (ब्राह्मण) नावाचे एक मुनीम होते. मितभाषी!
एक दिवस रामशंकरजीनी अरूणभाईना विचारलेत, की, "दोन मिनिटं वेळ असेल, तर थोडं बोलायचं होतं. त्यानंतर दोघे प्रतीक्षा कक्षेत सोफ्यावर बसले. रामशंकरानी त्यांना विचारले की," साहेब, तुम्ही कधी पक्ष्यांना दाणे टाकलेत ? "अरूणभाई" नाही" म्हणाले.
" साहेब, मी कैक वर्षांपासून टाकतो आहे. काही फायदा दिसत नव्हता. पण सवय झालीय. असं म्हणाना, की व्यसनच जडले होते मला त्याचे!
पण त्या मुक्या पाखरांनी आज मला निहाल करून दिले." अरूणभाई म्हणाले," समजलो नाही "
त्यानंतर रामशंकरांनी आपबिती सांगण्यास सुरुवात केली. दोन मिनिटांचा तास कधी झाला समजलेच नाही. रामशंकर गरीब होते. एका पेढीत तीस वर्षापासून नोकरी करत होते. पगार जेमतेम. कुटुंबात पती पत्नी व मुलगा मनन. एका छोटेखानी घरात गुजराण चालू होती. सर्व संतोषी जीव!
मनन अभ्यासात हुशार! बारावीत सायन्स घेतले. ट्युशन्स तर शक्यच नव्हती. शाळेत मुख्याध्यापकांनी फी माफ करून दिली. एवढ्या अडचणीतही बारावीत चांगले टक्के मिळाले. पण प्रत्येक ठिकाणी वेटींग लिस्ट! फी साठी पैसे नाहीत! डोनेशन तर दूरची गोष्ट! मननला आय. आय.टीत प्रवेश हवा होता. पण निराशाच!
त्यात एक आशेचा किरण चमकला. बेंगळुरूत NITTE संस्थेत फार्म भरलेला तेथे प्रवेश मिळण्याची संधी मिळाली. ती एक नामांकित संस्था आहे. बातमी चांगलीच होती, पण रामशंकरसाठी चादरीपेक्षा पाय लांबच होते. तरीही, बापलेकांनी बेंगलोरला जाण्याचे नक्की केले. करूणातर ही होती की फी तर राहिली बाजूला, भाड्याचेसुध्दा पैसे नव्हते. रामशंकरने शेठजींकडून उचल घेऊन टिकीट आरक्षित केले, व बापलेक संस्थेत पोहचले.
मननने फार्म भरल्या वर त्याला एक ब्राऊचर मिळाले. रामशंकरचे डोळे एका टर्मची व होस्टलची फी वाचूनच पांढरे झाले. काऊंटरवरचा क्लार्क दोघांची घालमेल बघत होता. त्याने मननला बोलवले, आणि इंग्रजीत विचारले, "काही अडचण आहे का?
मनन म्हणाला," नाही. आम्ही मॅनेज करू. फी भरायची शेवटची तारीख काय आहे ? "
" उद्याची! "क्लार्क म्हणाला. मननला चक्कर आल्या सारखे झाले. तो पित्याजवळ जाऊन बसला आणि रडू लागला. क्लार्क जागेवरून ऊठून पाणी घेऊन मननजवळ आला. त्याला पाणी दिले. भाषेचे बंधन होते. त्याने रामशंकरला कन्नड भाषेत काहीतरी सांगीतले. रामशंकरला काय समजले माहीत नाही.
ते म्हणाले, "नो मनी".
क्लार्क मननजवळ बसला आणि त्याने मननला काहीतरी सांगीतलं. मनन थोडा सावरला मग वडडिलांना म्हणाला, की, "हे भाऊ म्हणतात की संध्याकाळपर्यंत थांबा. ते म्हणतायत," ते आपल्याला एके ठिकाणी घेवून जातील. मग आपल नशिब! आपलं टिकीट दुसर्‍या दिवशीचे आहे. "
ते दोघे गुजराथी समाजाच्या धर्मशाळेत उतरले होते. क्लार्कने एका स्वस्त पण स्वादिष्ट हॉटेलचा पत्ता लिहून दिला. दोघेही भुकेले झालेच होते. जेवण करून एका बागेत संध्याकाळपर्यंत टाईम पास करून सहा वाजता संस्थेत परत आले. पाच मिनिटात क्लार्क त्याचे काम पूर्ण करून त्यांना घेऊन रिक्षाने बरेच अंतर पार करून मोठ्या बंगल्यासमोर रिक्षा उभी राहिली. भाडे झाले अडीचशे रुपये रामशंकरने खिशात हात टाकला पण क्लार्कने रिक्षाचालकाला कन्नड भाषेत काहीतरी सांगून बंगल्यात प्रवेश केला. तेथील वैभव पाहून डोळे दिपले. पण त्याचबरोबर इंचा इंचामध्ये तेथे रहाणार्‍यांचे संस्कारीपणा दिसत होते. तिघेही मोठ्या ड्रॉईंग रूममध्ये बसले. थोड्या वेळेत एक वयस्कर व आपसूकच वंदन करावेसे वाटेल, अशी प्रतिभाशाली महिला त्यांच्या समोर येऊन बसली. क्लार्कने बापलेकाचा परिचय करून दिला. मग त्या दोघात कन्नडमध्ये संभाषण झाले. तेवढ्यात चहानास्ता आला. त्यांना चहानास्ता घेण्यास सांगून ती महिला आतमध्ये गेली. थोड्यावेळेत ते महान व्यक्तीमत्व असलेली महिला हातात चेकबुक घेवून बाहेर आली. क्लार्कला काही विचारून चेक लिहिला. क्लार्कने तोडक्यामोडक्या हिंदीत मननला सांगीतले की, "एक सिमीस्टरची व होस्टेलची फीची रक्कम मिळाली आहे."
मननला अत्यानंद झाला. तो सरळ त्या देवीच्या पाया पडला. वातावरण भारावून गेले. बाहेर रिक्षा उभीच होती. तिघे रिक्षात बसले. मननने व्याकुळतेने विचारले, की " ह्या देवीसमान आजी कोण आहेत आणि त्यांनी आमच्यासाठी एवढी तसदी कां घेतली? "
उत्तर ऐकून बापलेक तर स्तब्धच झाले. त्या होत्या भारतीय क्रिकेट टीमचा एक जगतविख्यात नामांकित खेळाडू अनिल कुंबळेच्या मातोश्री!
क्लार्कला त्यांची महती माहीत होती. म्हणून तो गरजू व योग्य विद्यार्थ्यांना त्यांच्याकडे घेऊन जात असे. दान सत्पात्री पडण्यास तो फक्त निमित्त होत असे..
तरी एक यक्षप्रश्न समोर होताच! दुसर्‍या सेमीस्टरचे काय?
पण आता 'सर दिया ऊखळीमे, तर फुटनेसे क्या डरना?' ह्या उक्तिप्रमाणे, 'जो होगा वो देखा जायगा! " असा विचार करून दुसर्‍या दिवशी प्रवेशाचे सोपस्कार पार पाडले.
मननचे शिक्षण सुरु झाले. एके दिवशी अचानक मननचा फोन आला, की" संस्थेत पालकदिन आहे तुम्हाला यावे लागेल." मालकांकडून तिकिटांसाठी आधीच घेतलेली उचल अजून फेडली गेली नव्हती. तेव्हा नविनचा प्रश्नच नव्हता. शेठजींनी सुध्दा तीस वर्षाच्या चाकरीचा विचार न करता, "ऐपत नसेल, तर मुलाला इतक महागड शिक्षण देऊच नये", असा टोला दिला. रामशंकरने हा कडू घोट गिळुन टाकला. आणि मित्रांकडून उसनवारी केली.
पण रात्रीच मननचा फोन आला.
आणि रामशंकर सरळ पक्ष्यांना दाणे टाकायचे, त्या ठिकाणी गेले. आणि त्यांना रडू आले. हेअश्रु आनंदाचे होते. रात्र होती म्हणून तिथे पक्षी नव्हते..
रामशंकर टिकीट आरक्षित करण्यास निघाले, तेंव्हा शेजारी राहणाऱ्या पक्याने हाक मारली. "रामकाका, मननचा फोन आहे." मनन म्हणाला, "आता तुम्हाला इथे येण्याची गरज नाही. कारण स्वतः अनिल कुबंळे त्याचे पालक म्हणून कार्यक्रमाला उपस्थित राहणार आहेत. कोणास ठाऊक कोणत्या जन्माचे ऋणानुबंध असतील! नाहीतर कुठे बंगलोरचे अनिल कुंबळे आणि कुठे अहमदाबादचा मनन रामशंकर ठाकर!
घडले असे, की, काॅलेज सुरू झाल्या नंतर मननला त्या देवदूताला (अनिल कुंबळे) भेटण्याची उत्कट इच्छा झाली. फोन करुन मुलाखतीची वेळ घेऊन मनन पोहचला. त्याच्या अपेक्षेपेक्षा वेगळेच वर्तन त्याला अनुभवात आले. एवढा महान खेळाडू इतका नम्र आणि विनयशील असेल, अशी कल्पनासुद्धा नव्हती.
अनिलने त्याची पूर्ण कहाणी एकून त्याला आश्वासन दिले, की "मी तुझे शिक्षण पूर्ण होईपर्यंतचा सर्व खर्च तो करीन. चिंता करू नकोस."
पेरेंट डेची गोष्ट मननने त्याला सांगीतली.
अनिलने आपली डायरी बघून त्याचे पालक म्हणून उपस्थित राहण्याचे आश्वासन सुध्दा दिले. मनन खूप खुश झाला. !.
ही खुशी त्याला मनात जिरवणे शक्य झाले नाही. त्याने ही गोष्ट प्रिन्सिपॉलना सांगून टाकली. बस! काॅलेजमध्ये ही गोष्ट व्हायरससारखी पसरली. मननचा मान वाढला. मनन पण जबाबदारीने मेहनत करू लागला. कोणीतरी त्याच्यावर दाखवलेल्या विश्वासाचे चीज करायचे होते. झालेही तसेच!
त्याने फायनलमध्ये Distinction सहित यश मिळवले. अहमदाबादहून परत जाण्याची वेळ आली. जाण्या आधी मनन अनिल आणि त्याच्या मातोश्रीना भेटण्यास गेला. आभार व्यक्त करण्यास शब्दच नव्हते!
ते काम अश्रुंनी केले. अनिल आणि त्याच्या मातोश्रीपण सद्गदित झाल्या.
*Bravo Anil Kumble!*
जीवनात अमीरीचा अभिमान सोडून, जास्त नाही, पण आपल्या जवळच्या हितचिंतकांचे तरी भले करण्यात खर्च करावा. लग्नप्रसंगी दिखावा करण्यात लाखो रुपये खर्च करण्यापेक्षा चांगल्या कार्यात त्याचा उपयोग करणे हीच खरी श्रीमंती!
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें