Dharm & Darshan !! Ahankaar — Marathi !!

*जगण्याचं सूत्र चुकतंय का?* 

 भाऊ काय बहीण काय 

नुसता फापट पसारा,  

कोण कोणाला विचारतंय 

 कुणालाही विचारा ...

कुणी कोणाकडे जाईना

कुणी कुणाकडे येईना, 

जगलात काय मेलात काय 

माया कुणाला येईना ...

संवेदनशीलता आता 

     फारशी कुठं दिसत नाही,  

  बैठकीत किंवा ओसरीवर 

         गप्पाची मैफिल बसत नाही ...

पॅकेज, इनक्रिमेंट, सॅलरी 

इन्व्हेस्टमेंट, विकएन्ड,  

यातच हल्ली माणसाचा 

होत आहे The End ...

  Luxury मधे लोळतांना 

 फाटकं गाव नको वाटतं,  

 जवळचं नातं असलं तरी 

 सांगायलाही नको वाटतं ...

उच्च शिक्षित असूनही 

माणूस आज Mad वाटतं,  

इंटेरियर केलेल्या घरामधे 

लुगडं, धोतर Odd वाटतं..  

 सगळेच पाहुणे सगळेच मेव्हणे

   कसे काय Posh असतील?  

   पार्लर मधून आणल्या सारखे 

   चिकणे चोपडे कसे दिसतील? 

उन्हा तान्हात तळणारी

माणसं काळी पडणारच,  

गरिबीनं गांजल्यावर

चेहऱ्याचा रंग उडणारच ...

कुरूप ते नाहीत 

कुरूप तू झालास,  

   प्रेम नात्यावर करायचं सोडून

 दिसण्याला भुलून गेलास ..  

पात्र कितीही मोठं झालं 

तरी गंगेचं मूळ विसरू नये,  

सुख असो का दुःख असो 

         आपल्या माणसाला विसरू नये.  

दिसण्यावर प्रेम करू नकोस 

आपलं समजून जवळ घे,  

एरव्ही नाही आलास तरी 

दिवाळीला तरी घरी ये..  

      कॉम्प्युटरच्या भाषा खूप शिकलास 

  माणसावर प्रेम करायचं शिक,  

   नाहीतर मानसिक आरोग्यासाठी 

      दारोदार मागत फिरशील भीक ...

दुसऱ्याचा  छळ करून 

तुम्ही सुखी होणार नाही,  

पॅकेज कितीही मोठं असू द्या 

जगण्यात मजा येणार नाही. .  

जग जवळ करतांना 

 आपली माणसं तोडू नका,  

 अमृताच्या घड्याला 

  अविचाराने लाथाडू नका..!

*मी का बोलू?*

*मी का फोन करू?*

*मी का कमीपणा घेऊ?*

*मी का नमते घेऊ?*

*मी का नेहमी समजून घ्यायचं?*

*मी काय कमी आहे का?"*

असे बरेच सारे *"मी"* आहेत ,

जे आयुष्यात विष कालवतात ...

म्हणून , अरे अतिशिकलेल्या माणसा *मी पणा* सोड नि नाती जोड़ 

Shikayat !!

 छोटी सी बात , बस बन जाती है शिकायत ,

छीन लेती है अम्नोसुकून ,

बन जाती है अदावत ,

ख़ुदगर्ज़ी के चश्में से ,

जब देखोगे ये दुनिया 

तो कहीं भी न देख पाओगे 

बचपन की मोहब्बत , वो नोकझोंक , वो शरारत , 

वो पाकीज़ा रिश्ते , 

जो असल में बुजुर्गों की थी नायाब वसीयत ,

छोटी सी ज़िंदगी , जाने जब ख़त्म हो जाए 

और तब दिल की ख़लिश न बन जाए ये शिकायत 

ज़िंदगी भर फाँस बन कर चुभती रहे कलेजे में ,

के क्यूँ न कर ली थी सुलह , 

खामख्वाह अपने ग़ुरूर से , बना दी थी बुलंद ,

जो थी महज़ एक छोटी सी शिकायत !! 

Dharm & Darshan !! Marathi Katha !!

 हरवलेला भक्त

रेल्वे गर्दीने भरून गेली होती... टी. सी ला एक पाकीट सापडते. 

त्यात काहीच पुरावा नसल्याने काहीच अंदाज येईना शेवटी त्याने विचारले, "ही पर्स कुणाची आहे?"

तेव्हा एक आजोबा येतात 

आणि म्हणतात "माझी आहे."

टी.सी म्हणतो, "खात्री कशी पटणार?"

आजोबा म्हणतात, "त्यात श्री पांडुरंगा चा फोटो आहे..."

त्यावर टी सी म्हणतो 

"असा फोटो कोणाकडेही सापडेल.त्यात काय विशेष? तुमचा फोटोही नाही"

त्यावर आजोबा शांतपणे उत्तर देतात...

"मी शाळेत असताना ही पर्स मला वडिलांनी दिली होती, थोडे पैसे खाऊसाठी दिलेले असायचे, तेव्हा आई बाबांचा फोटो लावला होता... जसा कॉलेज कुमार झालो तेव्हा माझा मला फोटो आवडायचा, त्यांचा फोटो काढून मग माझा फोटो ठेवायला लागलो, नंतर लग्न झालं... माझी बायको सुंदर होती, माझा फोटो काढून मग तिचा फोटो ठेवू लागलो, काही वर्षांनी आम्हाला एक मुल झाले... आयुष्याचं नविन पर्व सुरु झालं... मग त्याचा फोटो ठेवू लागलो..."

मात्र हे सगळ सांगताना आजोबांचे डोळे पाणावले गेले, 

ते बोलतच राहिले, म्हणाले...

"काही वर्षापूर्वी माझे आई बाबा गेले, नंतर माझी पत्नीही साथ सोडून गेली... ज्या मुलाला मी वाढवलं त्यानेही मला सोडलं...

तो आता त्याच्या आयुष्यात व्यस्त झालाय... मला पाहायला त्याच्याकडे वेळ नाही... 

म्हणून आता माझ्या पर्स मध्ये मी श्री विठोबा चा फोटो ठेवलाय... मला कळून चुकलयं की,

पांडुरंग माझे शाश्वत साथी आहेत, माझी साथ कधीच सोडणार नाहीत ! जर मला आधीच कळलं असतं की, जे प्रेम मी माझ्या कुटुंबावर केले तेच मी माझ्या पांडुरंगा वर केले असते तर असा एकटा पडलो नसतो..."

टी. सी ने त्या आजोबांची व्यथा समजून घेतली आणि पर्स परत केली.

त्याच टी सी ने पुढच्या स्टेशनला उतरून एका फोटो विक्रेत्याकडे जाऊन विचारले,

"पांडुरंगा चा फोटो आहे का? मला माझ्या पर्स मध्ये ठेवायचा आहे..!"

ओम राम कृष्ण हरी माऊली 

Today’s Tip !! Once upon a time !!

 We the generation born in 50-60 are called Limited edition and that’s very true because we are unique. We started our childhood between fifty to sixty, we didn’t have toys to play, boys and girls both used to play gilli danda, sitoliya , even khokho in the streets, nadi le ki pahaad , aankh michauli ( Eye spy) and  दडा मार a ball made by waste cotton cloths used to be thrown at the back of any one among all the players and then, if the ball hits, that boy get chance to throw the ball. In summer vacations we used to play ( पाँचे -five small stones or some other objects made by Lakh or sagar gota ) this was the game for girls only. Boys and girls both played ( asht Chang pay ) it was a very interesting game without spending any money, by drawing a board on the floor by chalk and tamarind seeds were used as dice , it was so interesting children used to play all day long. We had only four or five dresses and two or three uniforms,Our parents used to buy new clothes and shoes along with crackers for us on Diwali and we had cotton white shoes we used to wash them ourselves and polish that by white chalk, We had ink pens, and ink pot to fill the ink by droppers, we had pencil box too which we called compass box in which we had have Geometry instruments, eraser and sharpener with pencils. Same course books were used by one after another class students and so they were kept in good condition to sell or purchase from the market. We used to pay 20 paisa as our monthly fees in schools,We always go to school on foot and by bus to college. We took part in games and school’s cultural programs freely. We respected our teachers, If we are brought up in villages due to parents transferable jobs we could get chance to see movie once on a year during visit to home town. We didn’t have breakfast, we called it lunch before going to school at 10.30 then in school’s  recess we used to eat one more parantha which we used to bring in our lunch boxes. We shared it with our friends.Study was our entertainment. Girls and Boys schools were mostly  different.We celebrated all festivals with great enthusiasm. Boys and girls used to get attracted towards each other due to infatuation, sometimes some love letters caught and used to become a subject of discussion among people. Parents used to be worried about their daughter’s marriages , they didn’t want their daughters to be very ambitious. Just after graduation or post graduation the girls were married and sent to their husband’s house.We didn’t have fans up to 1980’s we got TV in 1982 during Asiad games.We saw the fast development from 2003 after Internet and  mobile entered and changed with new features quickly. We have seen two centuries and eight different decades.We defeated Polio,and now even Corona. We have seen telegram from telegraph office, long distance calls on telephones to today’s video calls.WhatsApp chats, Reels on YouTube or Instagram. We listened to our parents our in-laws, and now listening to our children  We still haven’t changed our routine, we wake up early and sleep early, We take care of our relationships with near and dear ones, we stood always there for our children. We trust GOD and believe he is there for us we believe that we have always taken care by GOD. 

Today's Tip !! Perfect relationships !!

 Relationships start right from the beginning when we born. Relationships with Parents and siblings also change with the time.As we grow up we get education we get jobs,we get married,we make our families.Our lives go towards different directions,we face our own problems regarding our jobs or families.We can keep in touch with our parents or brothers or sisters,or cousins.We meet them very rarely during some family functions,like weddings or in vacations or might be at the loss of any near and dear member of the family.Relationships which gets continued in formal manner, are long lasting, as soon as people get informal chances of discussions convert into arguments,or your some comment with informal way can pinch someone,or deeply hurt someone,and those relations which were quite good convert into bad relations,but as we know the words which are spoken can't be withdrawn, like the arrow or bullet after shooting from the bow or gun.This makes a knot in the smooth thread of relationship,which remains throughout the life.Those brothers and sisters who pulled each others hair in their childhood,slaps eachother in their childhood in the morning,and laughs on each others jokes in the evening, now can't tolerate even a little comment.Why? have you ever imagined about it ? because many new members are now the part of the family,brother's wives or sister's husbands,their different back grounds,their teachings and learnings, their young children and the way they brought up,and their surroundings their friends circle and the social media effects.!!

Dharm & Darshan !! Seva Ani Ahankar !! {MARATHI }

 श्रीराम समर्थ

सेवा आणि अहंकार

*रावणाशी युद्धाच्या दरम्यान प्रभु श्री रामचंद्रांच्या सैन्यासाठी लागणारी रसद अन्नसामग्रीतले पीठ एकदा संपले होते.*

 *श्री राम हनुमंताला म्हणाले चित्रकूट पर्वतावर जा तिथे तुला अन्नपुर्णामाता दळण दळत असल्याचा आवाज येईल. तीच्या कडून आपल्या सैन्यासाठी पीठ घेऊन ये. हनुमंतांनी श्री रामाना विचारले,पण अन्नपुर्णामाता मला कशी काय ओळखणार ?*

*श्री राम म्हणाले ओळख म्हणून ही माझी अंगठी तीला दे आणि त्यांनी स्वतःची अंगठी हनुमंतांना दिली.*

*हनुमंत पर्वतावर पोहोचले, त्यांच्या मनात विचार आला मी जर पीठ नेले नाही तर श्री रामांच्या सैन्याची काय अवस्था होईल, शेवटी माझ्या शिवाय *प्रभु श्री रामचंद्रांचे कोणतेही काम होणे अशक्यच. हनुमंताना अहंकाराने ग्रासले.*

*एका मोठ्या गुहेतून जात्यावर दळण्याचा आवाज येत होता. त्या गुहेवर एक भली मोठी दगडाची शिळा होती. त्या गुहेसमोर जाऊन हनुमंतांनी अन्नपुर्णामातेला हाक मारली, म्हणाले माते मी प्रभु श्री रामचंद्रांचा सेवक हनुमंत, मला त्यांनी तुमच्याकडून सैन्यासाठी पीठ आणण्यासाठी पाठविले आहे. गुहेतून अन्नपुर्णामातेचा आवाज आला,*

 *हे हनुमंता !* 

*गुहेवरची शिळा बाजूला करून आत ये. हनुमंत आपल्या शेपटीने शिळा बाजूला करू लागले, शिळा काही जागची हलेना. मग दोन्ही हातांनी शिळा बाजुला करायला लागले तरी शिळा काही तसूभरही हलली नाही. मग शरीरातील सर्व शक्तीनीशी जोर लावून शिळा बाजुला करायचा प्रयत्न करू लागले, घामाघूम झाले, काही केल्या शिळा बाजुला काही सरकत नव्हती. हनुमंतांच्या मनात विचार आला मोठे मोठे पर्वत उचलण्याची शक्ती माझ्यात असून देखील हा एवढासा यत्किंचित दगड मला बाजूला करता आला नाही.* 

*शेवटी हार मानून हनुमंत म्हणाले, "माते, ही गुहेवरची शिळा काही मला बाजूला करता येत नाही."*

*अन्नपुर्णामातेने विचारले, हनुमंता तू अहंकार केलास का?*

*तर हनुमंत म्हणाले, "होय माते ! मला आता त्याचा *पश्र्चाताप होतो आहे."*

*अन्नपुर्णामाता म्हणाली, तुला पश्र्चाताप होतो आहे ना? मग आता पुन्हा एकदा शिळा बाजुला करायचा प्रयत्न कर.*

*अन्नपुर्णामातेने सांगितल्याप्रमाणे हनुमंतांनी शिळा बाजुला करायचा प्रयत्न केला, तर काय शिळा अलगद बाजूला सरकली.*

*गुहेमध्ये आत गेल्यावर हनुमंतांनी अन्नपुर्णामातेला प्रभु श्री रामचंद्रांनी दिलेली अंगठी दाखवली, अन्नपुर्णामाता म्हणाली, "त्या पलीकडे तो कोपरा आहे ना तीथे ही अंगठी टाक आणि तुला हवे तेवढे पीठ घेऊन जा.*

*हनुमंतअंगठी ठेवायला गेले, पहातात तर काय तिथे अगणित अंगठी मुद्रांचा डोंगरच जणू खच पडला होता. हे पाहून हनुमंतांनी अन्नपुर्णामातेला विचारले "माते, हा इथे अंगठी मुद्रांचा खच कसा काय ?*

*अन्नपुर्णामाता म्हणाली, "अरे हनुमंता, प्रभुंनी तुझ्यासारखे कित्येक हनुमंत कित्येकदा माझ्याकडे अंगठी घेऊन पाठविले तेव्हापासूनच्या आहेत त्या मुद्रा अंगठ्या"*

*हे ऐकल्यावर मात्र *हनुमंतांचा गर्व पुर्णपणे नाहीसा झाला.*

*सद्गुरूंची सेवा करताना कुठल्या गोष्टीचा अहंकार नसावा.*

*मी करतो म्हणून सेवा होते, हा भ्रम आहे. परमेश्वर प्रत्येक कार्यासाठी कोणा न कोणाची निवड करतो. आपण असलो नसलो तरी ते कार्य ठरलेलंच असतं व ते कोणा न कोणाच्या हातून घडतचं. त्यामुळे सेवेची जी संधी मिळाली आहे तेचं भाग्य माना व संधीचं सोनं करा. अहंकार युक्त, दिखावटी केलेली सगळी सेवा व्यर्थ आहे.*

*राम कृष्ण हरी*

Laughter !! Marathi!!

 केळ्या मधून बी काढून अननस कसं बनवता येऊ शकतं याचा मला शोध लागलाय..

.या जगात अशक्य असं काहीही नाही..

.*BANANAS* मधून *B* काढून टाका..

.बाहेर ऊना-तानात जाण्यापेक्षा घरात रिकाम बसलं की सुचतं असं काहीतरी.